Paulina.one.PL

W piątek było kolejne masowe wyjście, tradycyjnie najpierw do Krużki, a potem do jakiegoś innego miejsca. Ponieważ miałam już zaplanowane zajęcia na sobotę rano, postanowiłam wrócić do domu metrem przed 1.00. Tym razem bardziej mi się podobało, zdecydowanie jestem istotą barowo-piwną, a nie klubowo-drinkową. Grałam z dziewczynami w karty w „duraka”, ale słabo mi szło (wiadomo, kto nie ma szczęścia w kartach, ten…).

Znamienne, że w centrum bywam tylko po zmroku… Kiepski ze mnie póki co turysta.

Dzisiaj miałam moje pierwsze dwie lekcje. Obie uczennice w moim wieku. Ciekawe, że pierwsza z Kaukazu, a druga z Białorusi. Z pierwszą to była sama przyjemność – pogadałam z nią 45 minut i dostałam za to 400 rubli 😀 Chyba mnie polubiła, bo mówiła, że jeśli tylko będę w czymś potrzebowała pomocy, to mam do niej dzwonić. Pomyślałam sobie, że mamy totalnie różne życiorysy – ona żyje sobie w swoim mieszkanku (naprawdę niezłym, byłam pod wrażeniem, wszystko odpicowane), studia już dawno skończyła i ubiega się o czwartą już pracę z kolei – przy czym każda poprzednia praca, tak jak i obecna, była zgodna z jej wykształceniem (public relations).

Druga uczennica, Ksenia, przyjechała do Moskwy 5 lat temu z ojcem. Studiuje architekturę. Z nią jest większy problem – ma jakąś tam wiedzę o języku, przetestowałam ją, ale nie potrafi go używać, tzn. nie potrafi sklecić zdania do kupy, nie wie, jakich czasów używać, poza tym twierdzi, że nie rozumie nigdy, co czyta, mimo, że teoretycznie zna wszystkie słowa i gramatykę. Od niej wzięłam tylko 200 rubli, bo to de facto nie była lekcja, tylko rozmawiałyśmy o tym, co trzeba z nią przerobić i jak mają wyglądać zajęcia. Trochę mi się nie spodobało, że coś tam przebąknęła raz, że ona mogłaby mi pomagać w rosyjskim, a ja jej w angielskim, bo mnie nie o coś takiego chodzi – wokół wszędzie jest pełno Rosjan, którzy gotowi są bezinteresownie pomóc mi z rosyjskim, a ja potrzebuję niestety kasy i na „wymianę umiejętności” nie mogę się zgodzić. No ale zobaczymy, mam nadzieję, że jej się spodobają zajęcia i zdecyduje się zostać.

A tak wygląda polsko-ruski w wykonaniu Johna:

„Tak! Byłem, ale nie grałem. Potrzebowałem konczyć moją ankietę, a nie mam adidasy już. Także , nie czułem dobrze, moja usta boli mi, nie mam taki straszny zarodki jak ciebie!!! :o)

Wiesz że w dwa tygodniu, tylko miałem 10 lekcji a w 4 my oglądaliśmy filmy!!! Straszny, moj język nigdy nie będzie ulepszać!!! Moj grammatika był odwołać bo uczitelka nie był tutaj, a też inni uczitelka była chorą :o(

A inni uczitelka mowiła mi że ja jeszcze razem mowię po rosijsku i polsku! Na pewno! Jak niespodianka! Ale był bo mowiłam 'ale’ i 'taki’. Taki jest tak sam tylko ja nie conjugate it!!!!”

Jak niespodianka 🙂 A ze mnie to taki paskudny zarodek 😀 I od razu przypomina mi się mój znajomy pół-obcokrajowiec, który powiedział „profesor Miodzik” zamiast „Miodek”… 🙂

Dobra wiadomość to taka, że nie muszę robić czwartego testu na HIV w swoim życiu 😀 Ani dopłacać do przedłużenia wizy. Jak widać co oblast’, to obyczaj.

Czasami mam wrażenie, że mimo braku żelaznej kurtyny Rosjanie nadal żyją w swoim świecie. Często zaskakuje mnie ich ignorancja dotycząca krajów europejskich. Moja gospodyni na przykład nie wiadomo skąd wzięła pogląd, że w londyńskim metrze drzwi trzeba otwierać ręcznie, natomiast „w moskiewskim mają już takie nowoczesne, automatycznie rozsuwane”… Dodam, że nie wiem, z którego roku są wagony, którymi jeżdżę w moskiewskim metrze, ale estetycznie to one wyglądają na lata 50., natomiast co by nie mówić, metro londyńskie wygląda bardzo nowocześnie. A wieku moskiewskich wagonów nie chcę oceniać, bo się już parę razy pomyliłam. Na przykład mój blok oceniałam na lata 70., a został wybudowany w dziewięćdziesiątych…

A wczoraj dostałam życzenia na Facebooku od Rosjanina z okazji – jak to się wyraził – nowego dla mnie święta, tj. Dnia Kobiet. Odparłam na to, że w Polsce też mieliśmy komunizm i że tak się składa, że przyszedł do nas z Rosji. I że obecnie w Europie to święto znane jest jako International Women’s Day (prawda, że nie w Anglii, ale Anglicy na ogół wiedzą, o czym mowa).

W ramach poszukiwania pracy postanowiłam ogłosić się na slando.ru (serwis identyczny z Gumtree), którą to stronę poleciła mi kiedyś Ewelina, a Ewelinę znalazłam przez Bartka, a Bartka przez forum o Rosji… Umieściłam ogłoszenie w sobotę, a dzisiaj dostałam maila od dziewczyny w moim wieku, która chce się uczyć angielskiego i na dodatek przychodzić na zajęcia do mnie, co oszczędzi mi dużo czasu, który normalnie musiałabym spędzać na dojeżdżaniu do ucznia. Problem w tym, że ona twierdzi, iż jej poziom jest zerowy, a ja liczyłam na kogoś, z kim można po angielsku rozmawiać i ćwiczyć z nim po prostu konwersację, i tak też się reklamowałam. No ale ona i tak chce spróbować i w sobotę będzie miała u mnie próbną lekcję. Cenę wyznaczyłam dosyć niską, bo nie jestem native speakerem i nie mam w ogóle doświadczenia (ciiii), ale jakby się z nią udało, to już z kolejnymi uczniami mogłabym próbować drożej. Oleg, jeden ze studentów, których poznałam w niedzielę, też chciał ze mną porozmawiać o pracy, ale nie wiem, czy tylko chciał mi coś doradzić, czy miałby dla mnie coś gwarantowanego. Sprawdziłam też te dwie agencje, która podała mi Katie, i one przyjmują wyłącznie Anglików. Tzn. zawsze mogę spróbować do nich pójść, ale wolałam najpierw spróbować na własną rękę, jakoś takie agencje nieodłącznie mi się kojarzą z kapryśnymi, bogatymi, noworuskimi mamuśkami chcącymi, żeby ich dzieci były wychowane i wykształcone „w europejskim duchu”. Co prawda nie mam na poparcie tych skojarzeń żadnych doświadczeń, po prostu lubię być uprzedzona 😉

Psia jucha, ale się rozchorowałam. Nie poszłam na zajęcia, jutro pewnie też nie pójdę, o spotkaniu z rosyjskimi studentami mogę zapomnieć, wszystkie plany pogrzebane :/ Jeszcze wieczorem wszystko było OK, choć miałam jakieś podejrzane szmery w płucach, a w nocy taka gorączka mnie dorwała i bóle mięśni, że połowy nie przespałam. Najbardziej śmieszy mnie fakt, że akurat wczoraj John żartem powiedział, kiedy nie chciałam się zapisać do przychodni w brytyjskiej ambasadzie, że taki właśnie jest sposób myślenia Polaków: na pewno wszystko będzie dobrze i nic mi się nie przytrafi. No tak, bo wolę nie liczyć się z koniecznością płacenia głupich £75 (prawie 400 zł!!!) za wizytę u lekarza… Serio, takie są tutaj ceny. Podobno prywatne kliniki (jest kilka, europejska, amerykańska) są jeszcze droższe.

Dzisiaj ostatni dzień Maslenicy. Od jutra zaczyna się Wielki Post. Maslenica jest także związana z końcem zimy i powitaniem nadejścia wiosny, i tak jak w Polsce pali się z tej okazji słomiane kukły. Podobno w centrum były jakieś zabawy z tej okazji, nawet przeczytałam na jakiejś polskiej stronie, że władze Moskwy zapowiadały, że „niedzielny korowód, który przejdzie przez centrum miasta, nie będzie ustępować karnawałowi w Rio de Janeiro czy festiwalowi piwnemu Oktoberfest w Monachium” haha 😀 Nie poszłam niczego zobaczyć, bo tego dnia o 13.00 mieliśmy spotkanie z rosyjskimi studentami w Language Link. Bardzo mi się podobało, spędziliśmy trzy godziny na różnych zabawach (np. konkurs na zbudowanie najwyższej wieży z kartek papieru i taśmy klejącej), podczas których się poznawaliśmy, każda grupa zrobiła też scenkę dotyczącą stereotypów na temat Rosjan i Brytyjczyków, w mojej grupie zgodzono się na moją propozycję przedstawienia rosyjskiego metra, które naprawdę zadziwia mnie każdego dnia. Razem pojawiło się ok. 20 studentów z różnych uniwersytetów (MGU, Uniwersytet Przyjaźni Narodów, Uniwersytet Putiej Soobszczenia etc.) i ok. 20 brytyjskich studentów. Co warto zauważyć, część Rosjan założyła garnitury lub temu podobną elegancką odzież… Zastanawiam się, czy ich mamy ich tak ubrały (zważywszy, że niektórzy z nich mają ledwo po 18 lat, a wielu z nich mieszka z rodzicami), czy sami mają tak w zwyczaju. Jest to jedna z tych rzeczy, która wciąż bardzo różni młodzież brytyjską i rosyjską. Do pewnego stopnia dotyczyło to Polski, ale w Polsce wszystko szybciej się zmienia. Jeszcze do niedawna nie ubrać się elegancko na egzamin byłoby strasznym faux pas, a teraz jest czymś normalnym. Za to w Anglii nawet na egzaminy ustne chodzi się ubranym tak jak na co dzień. Nie mówiąc już o takich spotkaniach jak to 🙂

Po spotkaniu część z nas poszła jeszcze do Krużki (co oznacza „kubek”), to miejsce, które, jak żartuję, stanie się pewnie moim drugim domem, bo najtańsze piwo (ich własna marka, Krużka) kosztuje tylko 55 rubli (~ 6zł) za 0.5l. Jestem w szoku. Owszem, w niektórych miejscach w Pietrozawodsku piwo czasem było tańsze, ale jakimś cudem nigdy nie mieli go na składzie, a tak przeciętnie nigdzie nie można było znaleźć niczego za mniej niż 70 rubli! Na dodatek Krużka to sieć, więc znaleźć ją można prawie wszędzie. Jestem pod wrażeniem. Utworzyliśmy z rosyjskimi studentami grupę na Facebooku i umówiliśmy się na środę na kolejne spotkanie. Pamiętam, jak w Pietrozawodsku Marina Borisowna argumentowała, że tam kiedyś próbowali organizować takie spotkania, ale rosyjscy studenci bardzo sztywno się zachowywali i nie za bardzo to wychodziło, więc zupełnie z tego zrezygnowali. Nie wiem, czy to prawda, ale na pewno tutaj było wręcz przeciwnie – powiedziałabym nawet, że z ich strony było dużo więcej zapału i entuzjazmu niż ze strony Brytyjczyków.

Wyczytałam parę ciekawych informacji o moskiewskim metrze. Po pierwsze, jeśli chodzi o liczbę przejazdów w ciągu roku, jest ono na drugim miejscu na świecie, zaraz po Tokio. Pod tym względem londyńskie metro plasuje się dopiero na dziewiątym miejscu. Jest też pewna ciekawostka, na którą nie zwróciłam uwagi – kierunek pociągu można rozpoznać po płci spikera: na Kolcewoj linii (czyli odpowiedniku londyńskiej Circle Line) męski głos oznacza ruch zgodny z kierunkiem wskazówek zegara, a żeński odwrotnie. Na pozostałych liniach podróżujący kierujący się do centrum Moskwy usłyszą męski głos, a ci oddalający się – żeński. Będę musiała sprawdzić, czy to prawda 🙂 Tylko jaki z tego pożytek, skoro spikera słyszy się de facto, gdy już się jest w pociągu…

Oznakowanie nie za bardzo mi się podoba, zamiast, tak jak w Londynie, podzielić tory według kierunków (tj. np. północ, południe, wschód, zachód), zrobiono po prostu podział na tor pierwszy i tor drugi, i pod spodem wymieniono dosyć małym drukiem wszystkie stacje po drodze, co powoduje, że na ogół muszę podchodzić dosyć blisko znaku, żeby się dowiedzieć, który tor mam wybrać. Gdyby chociaż stacja końcowa była wypisana wielkimi literami, to by było łatwiej. Nazwy stacji są dosyć słabo widoczne z pociągu i nie ma żadnych napisów w środku, więc trzeba de facto polegać na głosie spikera, który czasami słabo słychać. Ale jestem pod wrażeniem częstotliwości pociągów, przyjeżdżają średnio co 90 sekund.

Podobno w Moskwie istnieje również tajny system metra o nazwie Metro-2, który składa się z trzech linii przeznaczonych jedynie dla wtajemniczonych członków aparatu władzy i jest kontrolowany przez służby specjalne. Ciekawostką jest też moskiewska kolej jednoszynowa, bardzo króciutki odcinek (4.7km), oddany do użytku w 2004, połączony jest on z siecią metra, ale nie wiem, czy potrzebny jest do niego osobny bilet.

Osobna sprawa to pasażerowie metra – wszyscy wyglądają, jakby mieli depresję, wszyscy są ciemno ubrani, bardzo niegrzeczni wobec siebie – żadnych uśmiechów, żadnego „przepraszam”, żadnego przytrzymywania drzwi, wręcz przeciwnie – pchanie się na siebie ile wlezie, kuksańce, kopniaki. W londyńskim metrze też jest często tłoczno, ale nie czuć w powietrzu takiej irytacji i wzajemnej niechęci jak tutaj. Za to bardziej przestrzega się tutaj zasady ustępowania miejsca starszym osobom i dzieciom niż w Londynie, ale to też dlatego, że babuszki na ogół napierają na siedzących pasażerów tak długo, aż ktoś wstanie i zwolni miejsce (o uprzejmym proszeniu nie ma nawet mowy). Ostatnio widziałam starszą kobietę, której się nie podobało, że w tłoku i ścisku ktoś na nią napierał, więc zaczęła się na złość wpychać między tłum, po prostu rzucać się na masę ciał stojącą za nią, i wyzywać kogoś stającego za nią od kozłów. Nie wyobrażam sobie żadnej starszej Angielki zachowującej się tak niepoważnie w londyńskim metrze.