Paulina.one.PL

Dzisiaj przyjechała do mnie na weekend Maria. Podróż nocnym pociągiem z St. Petersburga zajęła jej dziesięć godzin. Nie chciałam opuścić zajęć, więc spotkałyśmy się po południu i zdecydowałyśmy najpierw pójść do Parku Zwycięstwa, jako że pogoda była prześliczna, pierwszy dzień prawdziwej wiosny, choć nadal dosyć chłodno – ok. 4-6 st. Park Zwycięstwa to ogromny kompleks upamiętniający Wielką Wojnę Ojczyźnianą 1941-45, położony na Pokłonnej Górze (to tu w 1812 r. Napoleon na próżno czekał na klucze od Kremla). Są tutaj dwa muzea – jedno z nich pod gołym niebem; a także obelisk o wysokości 141,8 metrów uwieńczony postacią bogini zwycięstwa Nike; mnóstwo pomników; cerkiew, meczet, synagoga (trzy świątynie – trzy wyznania uczestników Wielkiej Wojny Ojczyźnianej). Przed obeliskiem znajduje się pomnik świętego Jerzego, triumfującego nad smokiem (symbol zwycięstwa po raz wtóry). Główny punkt parku stanowi Centralne Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, które z Placem Zwycięstwa łączy długa aleja „Lata wojny”. Dwa rzędy fontann znajdują się na pięciu poziomach, każdy poziom symbolizuje kolejny rok wojny, a liczba fontann – 1418 – dni wojny. Jak widać Rosjanie opanowali symbolikę do perfekcji 😉 I obowiązkowo wszystko musi być pompatyczne, kiczowate i olbrzymich rozmiarów. Niestety fontanny są jeszcze wyłączone. Podobno w nocy widok jest piękny, bo są podświetlone. Plany utworzenia tego kompleksu pojawiły się już w 1942, ale do jego realizacji doprowadzono dopiero na 50-lecie zakończenia wojny, w 1995 r. My z Marią do muzeum nie wchodziłyśmy, zwiedziłyśmy tylko ekspozycję sprzętu wojskowego (czołgi, samoloty, helikoptery, działa, statki itp.) i sam park. Bardzo spodobała nam się rzeźba „Tragedia narodów”, więc zapamiętałam jej autora – Zuraba Cereteli. Później, czytając o Moskwie w internecie, zauważyłam, że mnóstwo pomników jest jego autorstwa, nawet Charles de Gaulle przed hotelem Kosmos (łącznie w Rosji ponad 30)! Okazuje się, że jest to artysta światowej sławy – jego prace znajdują się nie tylko w Rosji, lecz także w Stanach Zjednoczonych, Brazylii, Urugwaju, Wielkiej Brytanii, Francji, Portugalii, Hiszpanii, Japonii, Syrii, Izraelu, Gruzji (jest on zresztą Gruzinem), Mongolii, we Włoszech i na Ukrainie. Jednakże często wzbudza on kontrowersje, głównie dlatego, że jego prace są bardzo pompatyczne, kiczowate i gigantycznych rozmiarów (jak wszystko w Rosji). Statua Krzysztofa Kolumba ważąca 660 ton (dwa razy większa od Statuy Wolności), która znajduje się w Puerto Rico, to jeden z przykładów tej gigantomanii. Niektóre z rzeźb Cereteli nigdy nie znalazły nabywców – np. pomnik Putina w stroju judo…

Dzisiaj miałam pierwsze zajęcia z Saszą. Zadała mi mnóstwo pytań na temat mojej osoby. Jak się mnie spytała, czy znam wszystkie słowa w języku angielskim, to powiedziałam, że nikt nie zna wszystkich słów nawet w swoim języku ojczystym.

Nie uwierzyła mi.

Natasza, tak jak przypuszczałam, zapłaciła mi 600 rubli za godzinę (co oznacza, że moje miesięczne zarobki będą wynosiły 640 zł) i dzisiaj przywiozła mnie, i odwiozła z zajęć. Po drodze zdążyłam się dowiedzieć, że jest typową Rosjanką. A co to znaczy? Typowa Rosjanka jest samodzielna i niezależna, i bez mężczyzny, a nawet jeśli z mężczyzną (jak w jej przypadku), to zupełnie zbędnym, bo leniuchem i darmozjadem (i dużym dzieckiem!), który o nic się nie troszczy. Rosjankom mężczyźni są niepotrzebni, to tylko zbędny balast. Ostatnim prawdziwym mężczyzną w tym kraju był Stalin, ojciec wszystkich dzieci i mąż wszystkich kobiet*. Zaradność Nataszy jest tym bardziej godna podziwu, że ma dopiero 30 lat, 10-letnią córkę, męża, który jej w niczym nie pomaga, a stać ją i na samochód, i na prywatne lekcje angielskiego i francuskiego dla córki, i na odnowienie mieszkania.

Od jutra koniec wakacji, zajęcia na 10.00, nie wiem, jak wstanę, bo od kiedy przyjechałam półtora miesiąca temu, nie udało mi się pozbyć „jet lagu”: chodzę spać o 3.00 nad ranem i mam trudności ze wstaniem przed 11.30…

* Przedstawiona powyżej opinia dotycząca a) męża Nataszy, b) wszystkich mężczyzn, c) Stalina, nie należy do autorki tekstu.

Prima Aprilis, a ja dostałam taką wspaniałą – i prawdziwą – wiadomość! Skończyła się moja finansowa niedola i harowanie w wakacje po siedem dni w tygodniu, bo dostałam od brytyjskiego rządu kredyt i stypendium na koszty utrzymania, a UCL dorzucił do tego automatycznie swoje stypendium. I pomyśleć, że dwa lata żyłam w niewiedzy i nie sądziłam, że te pieniądze mi się należą. Dopiero rozmowa z inną polską studentką mi to uzmysłowiła, potem Kamil z kimś też o tym rozmawiał, aż w końcu zebraliśmy się do kupy i w lutym, gdy byłam w Londynie, złożyliśmy papiery. Trzeba było poczekać aż osiem tygodni, ale w końcu doczekaliśmy się. Szkoda, że pieniądze z poprzednich dwóch lat są nie do odzyskania, szczególnie, że dla Kamila to ostatni rok studiów licencjackich, więc w przyszłym roku już się nie załapie (studia magisterskie nie są objęte taką pomocą finansową, choć czasem można się załapać na różnego rodzaju stypendia i zapomogi; nie jest to jednak takie proste). Za to ja mogę liczyć na prawie taką samą sumę w przyszłym roku. Oczywiście to oznacza powiększenie mojego zadłużenia o kolejne tysiące funtów, ale i tak taki kredyt lepszy niż komercyjny, bo oprocentowanie jest tylko na poziomie inflacji. I tak myślę, że reguły są dziwne – dlaczego akurat ludzie, którzy przyjechali do Anglii do pracy mogą dostawać ten kredyt i stypendium, a inni nie? Może chodzi o to, żeby dać takim osobom szansę na edukację, ale z drugiej strony, i tak muszą pracować przez cały okres studiów, żeby nadal się kwalifikować! Dziwna sprawa. Tak czy inaczej trik był prosty – zmienić swój status ze studenta EU (który otrzymuje tylko kredyt na czesne i nic więcej) na pracownika migracyjnego – i przysługuje nam wszelka pomoc od rządu (i uniwersytetu).

W końcu skończyłam czytać „Among the Russians” Colina Thubrona. Książka ta znajdowała się w spisie lektur wstępnych, który dostałam po tym, jak zdałam egzaminy wstępne na UCL, ale jakoś nigdy nie miałam czasu ani wystarczająco cierpliwości, żeby ją przeczytać – jest to jedna z tych nielicznych książek, w których na każdej stronie musiałam sprawdzać średnio po pięć słów w słowniku. „Among the Russians” należy do gatunku literatury podróżniczej. Colin Thubron, Anglik urodzony w Londynie w 1939 r., wybrał się w latach 80. na samotną wyprawę samochodową po ZSRR – od Białorusi, poprzez Moskwę, Leningrad, Estonię i Litwę, po Kaukaz, Krym, Gruzję, Armenię i Ukrainę. Książka ta, wynika z moich poszukiwań na Google, nigdy nie została przetłumaczona na polski, co mnie wcale nie dziwi: to, co autor w niej opisuje i komentuje, było i jest Polakom dobrze znane. Jedynie opis jego podróży począwszy od Kaukazu wzbudził moje zainteresowanie, jako że Armenia i Gruzja to jedne z tych krain, na temat których nie mam nawet jakichś mglistych wyobrażeń. Przede wszystkim zaciekawiły mnie one ze względu na kontrast, jaki stanowią w stosunku do Rosji i jej słowiańskich ludów. Ta właśnie orientalna, południowa strona Rosji jest najbardziej tajemnicza, ciekawa i niedostępna, bo tu, w europejskiej części kraju, rzadko kiedy się z nią stykamy, poza tym moja ogólna wiedza na ich temat zbliżona jest do zera. Zdziwiłam się na przykład przeczytawszy, że Armenia to pierwszy kraj na świecie, który ogłosił chrześcijaństwo religią państwową, wcześniej niż uczyniło to Cesarstwo Rzymskie.

Thubron wyszedł z tej samotniczej wędrówki cało, choć ilości wódki, które musiał wypić przy okazji rozmów ze spotykanymi tubylcami musiały nieźle nadszarpnąć stan jego wątroby, a KGB deptało mu po piętach w każdym większym mieście. Jest on także autorem fikcji, jego ostatnia powieść („To the Last City”, 2002) była nawet nominowana do Nagrody Bookera. O dziwo wygląda na to, iż jej również nie przetłumaczono – może ja powinnam się tym zająć? 😉 Byłoby to niezłe wyzwanie, bo język Thubrona jest bardzo liryczny i pełen metafor.

Kiedyś na zajęciach w Pietrozawodsku Sasza Jakimow pokazał nam na youtube.com bardzo zabawny klip pt. „Guitar”, autorstwa niejakiego Petera Nalitcha, zaśpiewany komicznym łamanym angielskim i sfilmowany amatorską kamerą. Klip ten stał się hitem tak w Rosji, jak i za granicą, choć dopiero w kilka miesięcy po tym, jak pojawił się na serwisie. Utwór bardzo zabawny, chwytliwy i melodyjny, ale to, co mnie zauroczyło, to głos Nalitcha. Od tego czasu przesłuchałam wiele jego kawałków i muszę powiedzieć, że jak dla mnie jest tym, czego na marne szukałam w rosyjskiej telewizji i radio – tj. prawdziwym rosyjskim bardem o cudownym, rzewnym głosie, którego utwory chwytają za serce albo wręcz, jakby powiedział Rosjanin, za duszę. Ojciec 26-letniego Nalitcha był śpiewakiem operowym, sam Nalitch obecnie studiuje muzykę.

Zaczął się nasz pierwszy reading week, mamy dziesięć dni wakacji. Ja niestety zostaję w Moskwie. Na szczęście wiele osób wyjechało tylko na weekend i wrócą na początku przyszłego tygodnia, bo nie mogą opuścić pracy.

Dzisiaj miałam znowu zajęcia z Ksenią, coraz bardziej podoba mi się ta praca, czyżbym odkryła w sobie powołanie odziedziczone po rodzicach? 😉 Tak mi się dobrze prowadzi te zajęcia, że za każdym razem się zapominam i Ksenia ma 15 minut gratis (zajęcia powinny trwać tylko 45 minut). Ale wynagrodziła mi to jej dzisiejsza uwaga, że w szkole 45 minut dłużyło jej się niesłychanie, a tutaj ani się spostrzeże i już koniec lekcji. To komplement, który każdy nauczyciel chciałby usłyszeć 😉 Niestety nie znalazłam więcej uczniów, mimo że ogłaszałam się na slando.ru ponownie (i na repetitor.ru)… Szkoda, a taki dobry początek był 🙁 Wczoraj rozmawiałam z Anitą i ona z powodu swojej bardzo kiepskiej sytuacji finansowej zdecydowała się na to, co wiele osób tutaj robi, to jest po prostu spreparowanie historyjki, że jest native speakerem angielskiego (mama Polka, ojciec Anglik itp.), no i od razu przyjęto ją do jednej z agencji, i dzisiaj miała już dwóch uczniów. Ja nie wiem, cały czas się waham, strasznie nie lubię faktu, że zawsze, żeby coś osiągnąć, trzeba oszukiwać, kombinować itp… I szlag mnie trafia, jak widzę na slando.ru ogłoszenie „native speakera” po angielsku z tyloma błędami, że głowa boli, i z hiszpańskim adresem email. Pewnie ten koleś bierze dwa razy więcej ode mnie i nie ma problemów z popytem na usługi, bo Rosjanie po prostu nie zdają sobie sprawy, w ogóle nie rozróżniają akcentów.

Haha dzisiaj Liuba siłą zaciągnęła mnie do swojego ulubionego sekretnego ciucholandu, z którego zresztą sama wyniosła dwie wielkie siaty ubrań (jak sobie pomyślę, że ona robi tam zakupy regularnie, to zaczynam się zastanawiać, ile ma ciuchów w szafie), kazała mi wybrać sobie spodnie i za nie zapłaciła. Powiedziała, że mam to potraktować jak prezent na urodziny. Oryginalny Esprit, a kosztowały tylko 16 zł 😀 Jedyny mankament, to że nie było guzika, ale już przyszyłam (tak, oprócz smażenia naleśników umiem też przyszywać guziki, będzie ze mnie dobra żona).